The Unbearable Weight of Massive Talent, doorspekt met meer knikken en knipogen dan de meeste films aankunnen, dreigt het concept metanarratief tot het breekpunt te brengen. Nicolas Cage speelt een gefictionaliseerde versie van zichzelf - Nick Cage genaamd - die wordt overgehaald om een film te schrijven waarin hij de hoofdrol speelt. Maar net wanneer het lijkt alsof geen enkel kunstwerk ooit zo lang of liefdevol naar zijn eigen navel heeft gestaard, blijkt het een lofzang op de cinema zelf te zijn - en eigenlijk helemaal niet over Nic Cage;
Even terug. In Massive Talent is Nick Cage ontevreden, staat op de rand van de financiële afgrond en heeft net de rol van zijn leven verloren. Zijn carrière obsessie heeft zijn ex-vrouw en dochter van hem vervreemd, en hij wordt gekweld door visioenen van zijn jongere zelf, Nicky. In een wanhoopsdaad accepteert hij 1 miljoen dollar om naar het verjaardagsfeestje van een rijke superfan genaamd Javi te gaan, gespeeld door Pedro Pascal. Dit alles staat in contrast met de echte Cage, die getrouwd is, twee zonen heeft en vermoedelijk niet wordt achtervolgd door visioenen van zijn jonge ik. (Hoewel de acteur zei dat hij Nicky baseerde op een interview uit 1990 waarin hij "onaangenaam, arrogant en oneerbiedig" was. "Om het extra verwarrend te maken, vermeldt de aftiteling dat Nicky wordt gespeeld door Nicolas Kim Coppola, Cage's voornaam.)
Gezien het ondraaglijke gewicht van de premisse van de film zelf, is het makkelijk voor te stellen hoe Massive Talent uit elkaar had kunnen vallen. Maar dat gebeurt niet. In plaats daarvan, net als de film op het randje staat van een eenzijdige film die alleen maar Nick Cage gebruikt om de draak te steken met Nic Cage, draait hij. Als Javi Nick Cage zijn Nic Cage schrijn laat zien, compleet met National Treasure posters...
Het ware hart van de film openbaart zich in de referenties. Vermeldingen van meme-ish content zoals Nic Cage in een bananenschil of Cage's Saturday Night Live verschijning zijn nergens te vinden. In plaats daarvan noemt Massive Talent de kettingzaag uit Mandy, Cage's prachtige experimentele film uit 2018 en Cage's iconische " Niet de bijen! " uit The Wicker Man. En hoewel veel sequenties rechtstreeks uit de filmografie van de acteur komen, met momenten of scènes die getrouw worden nagespeeld, zijn er relatief weinig specifieke verwijzingen naar Cage, de man. De films staan centraal;
Javi, en bij uitbreiding de film zelf, is niet bedoeld om Cage te verafgoden voor zijn eigenzinnige, citeerbare momenten. Wat fascinerend is, is hoe de acteur erin geslaagd is om van die momenten iets te maken dat het publiek in de eerste plaats voelt. Zowel Javi als de film houden zich bezig met de vraag hoe ongebreidelde passie, zonder zich zorgen te maken over het "dom" of "onrealistisch" overkomen, authentieke gevoelens en ervaringen kan vastleggen. Tenslotte passen niet alle emoties of ervaringen netjes in een gezuiverde Hollywood verpakking.
Dit is wat Nic Cage het grootste deel van zijn carrière heeft nagestreefd. Het is ook het doel van de cinema zelf. We kijken niet naar films over mensen die gezichten ruilen of de Onafhankelijkheidsverklaring stelen omdat we realistische, plausibele dingen op het scherm willen zien gebeuren. We kijken ze om kleurrijke, levendige verhalen te zien met memorabele personages en scènes die het grootst mogelijke scala aan emoties vastleggen;
Door deze lens dient Nick Cage niet als stand-in voor Nic Cage, maar voor passie. Tegen het einde van de film is het duidelijk waarom de echte Nic er zo op staat om de personages gescheiden te houden. Massive Talent probeert niet de man achter de meme te ondervragen, maar graaft in de overlevering van een acteur die zo goed in staat is enthousiasme op te wekken dat hij een belachelijke reeks cinefielen heeft beïnvloed. Daarin zit de kracht van mythen om te inspireren. Nick Cage, de nu gecanoniseerde volksheld van de echte man die hij zou moeten satiriseren, is een belichaming van alles wat cinema kan zijn.
