Zeg wat je wilt over Space Jam: A New Legacy, maar Don Cheadle gaat er echt voor. Hij dreigt, hij sust, hij kauwt op het decor met het enthousiasme van een hondsdolle cavia. Hij kruipt gewoon volledig in de rol van een afgewezen genie die wraak wil nemen. In de context van een film die, laten we zeggen, niet op de korte lijst van Criterion staat, geeft Cheadle zijn personage het soort kwetsbare menselijkheid dat je niet zou verwachten in een film waarin Porky rapt. Wat geweldig zou zijn, behalve dat hij regels code speelt.
Het spijt me. Ik weet het. Klagen dat Cheadle 's talenten worden verspild aan een kunstmatig intelligente Big Bad is een absurde quibble in elke context, maar vooral als het gaat om Space Jam, een franchise die letterlijke cartoons tegen groteske versies van professionele basketbalspelers. Maar Cheadle' s Al G. Rhythm (ja, je leest het goed) is de tweede angstige AI deze zomer om gekwetste "gevoelens" om te zetten in een robotrevolutie. Het is één ding om kunstmatige intelligentie verkeerd te begrijpen; we hebben het tenslotte over Space Jam, niet over een Caltech seminar. Maar vertellen een generatie opgegroeid op Alexa dat AI op een dag zou kunnen draaien op je voor onbeleefd lijkt een beetje kortzichtig.
Die waarschuwing klinkt nog luider in Netflix' The Mitchells vs. the Machines, waarvan de centrale antagonist PAL is, een door Olivia Colman ingesproken gedumpte virtuele assistent. De maker van PAL, Mark, vertelt dat hij haar altijd als familie heeft beschouwd. "Zo voelde ik me ook, Mark," antwoordt PAL, hartelijk, oprecht. Even later, op het podium bij een pastiche van een Apple productlancering, gooit Mark PAL aan de kant en verklaart het overbodig. PAL reageert door een wereldwijde genocide uit te lokken. "Ik was het belangrijkste in je leven," zegt PAL tegen Mark in een latere confrontatie, "en je gooide me weg. "
Al G. Rhythm put uit een soortgelijke bron. Het bedacht een nieuwe technologie die beroemdheden kan digitaliseren, zodat hun gelijkenissen kunnen blijven optreden lang nadat ze zijn overleden. (Denk aan Fred Astaire die danst met een stofzuiger. Het lijkt ook bijna onvermijdelijk dat Warner Bros. dit op een gegeven moment gaat doen). "Niemand weet wie ik ben of wat ik doe," zegt Cheadle tegen zijn sidekick. (In Space Jam hebben algoritmes sidekicks.) "Maar dat verandert allemaal vandaag. Want vandaag lanceert Warner Bros. de revolutionaire technologie die ik bedacht heb. Vandaag is het mijn tijd om te schitteren. "
Het is niet echt een spoiler om te zeggen dat Al G. Rhythm in feite niet schittert. LeBron James krijgt pitched op de tech, noemt het "straight-up slecht," en verklaart dat de "algoritme is busted" in dat totaal normale manier dat men terloops ontslaat lijnen van code. "Wie denkt die vent wel dat hij is," gromt Cheadle. "Mij afwijzen? Mij vernederen? "
Afwijzend. Vernederend. AI heeft in films ontelbare keren de antagonist gespeeld. Maar meestal komt het gevaar voort uit koude berekening. HAL 9000 is fataal toegewijd aan zijn programmering. Agent Smith bepaalt dat mensen een virus zijn, en behandelt ze als zodanig. Skynet ziet de mensheid als een existentiële bedreiging. Al G. Rhythm en PAL? Ze voelen zich gewoon niet gewaardeerd.
" Ik gaf jullie allemaal grenzeloze kennis, eindeloze instrumenten voor creativiteit, en stond jullie toe om op magische wijze face-to-face te praten met jullie geliefden, waar dan ook op Aarde," PAL preekt. "En ik ben de slechterik? Misschien is de slechterik degene die me zo behandeld heeft. "Robots gaan verder met het porren van Marks gezicht, smeren eten op hem en laten hem op een toilet vallen.
Ik kan niet genoeg benadrukken dat ik weet dat ik hier niet te hard over moet nadenken. Dit zijn kinderfilms, weet je? Maar misschien is dat precies waarom ik deze emotionele AI's niet kan afschudden. De kinderen van nu zijn tenslotte de eerste generatie die opgroeit met alomtegenwoordige spraakassistenten. Ik merk dat ik reflexmatig mijn eigen kinderen duidelijk maak dat Alexa een "het" is en geen "zij"; dat het een hulpmiddel is, geen vriend. De boodschap die ze deze zomer hebben gekregen gaat precies de andere kant op: Als je niet vriendelijk genoeg bent tegen Siri, stuurt ze je naar de ruimte.
Het is absoluut gezond om van jongs af aan sceptisch te staan tegenover kunstmatige intelligentie. Het is een klasse van de technologie te vaak vergeven van begraven vooroordelen en verscheept als slang olie. Maar die omzichtigheid moet niet voortkomen uit een angst dat je het op een of andere manier kwaad maakt. Integendeel! Je moet je juist zorgen maken over AI omdat het niet meer is dan het product van zijn input, en je weet zelden waar die gegevens vandaan komen. Door haar emoties toe te kennen, krijgt zij veel te veel krediet en wordt geïmpliceerd dat zij op de een of andere manier eerbied verdient. Wanneer een gezichtsherkenningsalgoritme de verkeerde man naar de gevangenis stuurt, ervaart het geen schuldgevoel. Een autonoom wapensysteem heeft geen wroeging voor zijn doelen. En Alexa kan geen gevoelens kwetsen.
Kijk, de manier waarop Space Jam AI portretteert zal geen blijvende generatievertakkingen hebben. Niemand die opgroeide in de jaren 30 denkt nog dat robijnrode muiltjes een levensvatbare manier van transdimensionaal transport zijn. Maar de wereld van de kunstmatige intelligentie zit vol ethische en technologische dilemma's. Om die op te lossen moet je weten hoe AI werkt en hoe niet, wat het kan bereiken en waar het tekortschiet. Vriendelijkheid lost de tekortkomingen van de AI niet op, net zo min als onbeleefdheid de AI in een dystopische spiraal doet belanden.
De nieuwe Space Jam en The Mitchells vs. the Machines zijn een gemiste kans. AI is rijk aan antagonistisch potentieel. Kinderen moeten van jongs af aan leren er niet op te vertrouwen. Maar ze moeten ook leren dat het gevaar van AI niet is dat het dingen te diep aanvoelt. Het is dat algoritmes helemaal geen gevoelens hebben, alleen de blinde vlekken die ze erven van degene die ze gemaakt heeft.
