Patton Oswalt is een goede vader. Zijn personage in I Love My Dad is dat absoluut niet. Oswalt speelt Chuck, een liegende loser van een vader die, wanneer hij ontdekt dat zijn zoon hem heeft geblokkeerd op sociale media, zijn toevlucht neemt tot het aanmaken van een profiel gebaseerd op een charmante jonge vrouw die hij heeft ontmoet in een restaurant. Als Becca begint hij een gesprek met zijn zoon. Van het een komt het ander, en plotseling zit Chuck vast in een schijnrelatie waar hij zich niet uit kan losmaken zonder het risico te lopen dat zijn zoon hem voorgoed uit zijn leven schrapt.
Denk je dat dat cringe-worthy is? Overweeg dit: De plot van I Love My Dad is gebaseerd op schrijver
Patton Oswalt: Ik herinner me dat ik het script kreeg, en ik reageerde er eerst filmisch op vanwege de structuur en de manier waarop het verhaal werd verteld. Het had die geweldige kwaliteit waar ik van hou in films, namelijk "Hoe gaan ze dit verdomme voor elkaar krijgen? "Dat is het soort dingen waar ik opgewonden van raak.
Toen ik James ontmoette en we begonnen te praten op Zoom, vertelde hij me meer achtergrondinformatie over zijn vader en zijn moeder en al hun relaties. Toen werd het, "Ik moet dit doen. "
De dialogen in de film zijn geweldig, omdat ze naadloos overgaan van echte gesprekken in teksttaal. Het is best charmant.
Ze vonden echt een slimme manier om het op te bouwen en te verpersoonlijken via Becca en Claudia Sulewski's geweldige optreden. Zij speelt Franklins ideale versie van hoe hij wil dat ze reageert en hoe hij wil dat ze praat, ook al zegt ze gewoon de dingen die ik typ.
Ik denk dat velen van ons dat doen als we sociale media lezen of sms'en. We stellen ons een buiging voor die er niet is.
Het is interessant voor mij, als ouder, om na te denken over hoe ik deze film nu kijk, vergeleken met een 20-jarige ik. Ik probeerde terug te denken aan toen ik me realiseerde dat mijn ouders gewoon mensen waren die keuzes maakten, of zelfs gewoon mensen.
Dat kan een beangstigend moment zijn. Ik herinner me dat ik in mijn jeugd een paar vrienden had die zich moesten realiseren: "Mijn ouders zijn in veel opzichten nog steeds tieners. Ze zijn niet de uiteindelijke autoriteit over dingen, en ze zijn nog steeds erg veranderlijk, en maken nog steeds veranderingen door. "Je wilt dat dat stabiel is, dus om dat weg te nemen voelt voor mij als een universele ervaring.
Heeft het werken aan deze film je aan het denken gezet over je eigen dochter, of hoe je met haar praat over internetprivacy, veiligheid en wat we online delen?
Daar hadden we het al over gehad, want elke ouder kan zien dat dit een sneeuwbaleffect heeft en in een zeer slechte richting gaat. Onze dochter is 13. Ze heeft geen telefoon en nog geen sociale media.
We willen dat zo lang mogelijk tegenhouden, want in die jaren in de wildernis vorm je wie je bent. Omdat veel kinderen van jongs af aan gefilmd worden of zichzelf uitzenden, laten ze zich vormen door de tijd waarin ze leven, en dan blijven ze steken in dat moment in de tijd.
Iedereen moet de kans krijgen om slechte beslissingen te nemen zonder dat iemand naar je kijkt of je veroordeelt, en zonder dat het permanent wordt vastgelegd.
De definitie van wat het betekent om je met iemand te verbinden is de afgelopen tien jaar zo drastisch veranderd dat ik me afvraag of kinderen van nu nog wel dezelfde definitie hebben van wat dat betekent als wij.
Helaas denk ik dat er bij veel sociale media-interactie dat fantasie-element is, omdat je het als een script in je hoofd uittypt. Ik bedoel, dit gebeurt ook in face-to-face interacties. Maar vooral online wil je dat het op een bepaalde manier gaat, je wilt een bepaalde reactie, je wilt een bepaalde buiging, en als het van het script afwijkt dat je in je hoofd hebt gevormd, kan het je op slechte wegen brengen. Proberen om de realiteit te laten overeenkomen met je fantasie of ideaal kan gevaarlijk zijn.
Hoe heeft dat gespeeld in uw eigen relatie met sociale media? Je bent niet immuun voor de charmes ervan. Je gebruikt het, en in zekere zin maakt het deel uit van je werk.
Iedereen die denkt, "Ik lees nooit de commentaren" - uh, ja, dat deed je wel. Maar het kost je een lange, lange tijd om je te realiseren, "Wacht even, commentaar doet er niet echt toe. "Doe gewoon je eigen ding en zet het daarbuiten.
Ik denk dat je er doorheen moet. Het is zoals Ram Dass zegt: "Hoe kom je van je ego af? Nou, je moet eerst een ego hebben om het kwijt te raken. "Probeer het niet vóór het feit te doen. Laat jezelf deze gaten doorlopen, laat jezelf zien hoe het je slaap en je werk in de war schopt, en realiseer je dan: "O, wacht eens even. Dit is belangrijk. "
Ik heb een kortere weg in die zin dat ik veel interactie online zie en veel commentaar op dingen, maar als je dan de echte wereld in gaat als standup in theaters, realiseer je je, "Oh, niets van dit spul online heeft invloed op iets. Mijn trollen kopen geen kaartjes voor mijn shows. Dit heeft helemaal geen invloed op mijn carrière. "
Daarom, nogmaals, ga ik proberen onze dochter zo lang mogelijk offline te houden. Dat gezegd hebbende, ik raak altijd een beetje gefrustreerd als een oudere generatie tegen een jongere generatie zegt, "Dit zijn de fouten die ik heb gemaakt, zodat jij ze niet hoeft te maken". "Ik weet dat mensen het zuiverste hart hebben als ze dat zeggen, maar je moet de andere generaties hun eigen fouten laten maken. Ze moeten het zelf ervaren. Het is klote, maar ze moeten het doen.
Maar als ouder is dat moeilijk. Dat zit ook in de film: Hoe laat je je kind gewoon de wereld in tuimelen en help je ze niet, zelfs als je ziet dat ze het niet goed doen?
Ja, maar wat geïmpliceerd wordt - het wordt nooit expliciet gezegd - maar de shit die Franklin doormaakt komt door mij. Ik ben de persoon die de grond onder zijn voeten vandaan heeft gehaald, al zeggen ze niet specifiek wat ik gedaan heb. Het is duidelijk dat ik het op een aantal belangrijke manieren heb verpest.
Dus wat mijn personage doet - en ik denk dat veel mensen dit uiteindelijk doen - ik denk niet dat hij in eerste instantie om Franklin geeft. Ik denk dat Chuck erom geeft de goede man te lijken en dat mensen zeggen, "Je bedoelingen zijn zo goed en je doet zo je best. Het duurt lang voordat hij zegt: "Ik geef nu alleen om Franklin en niet om mezelf." "Helaas is dit personage zo gestoord dat hij dat pas op het allerlaatste moment doet.
I Love My Dad won de verhalende speelfilm competitie op South by Southwest. Waar denk je dat mensen zich mee verbinden in de film? Denk je dat ze zichzelf zien?
Ik denk dat veel mensen inzien dat je sociale media kunt haten, maar dat je goed moet beseffen wat het kwaad ervan is, want het gaat niet weg. Je kunt beter een manier vinden om het menselijk en gezond te maken, want je kunt niet gewoon gaan, "Oh nou. "
Dat is hetzelfde als zeggen: "We gebruiken de telefoon niet. "Het is te laat. De telefoon maakt deel uit van ons landschap. We gebruiken het, dus hoe gebruiken we het op een manier dat het mensen niet vernietigt?
Het is hetzelfde met een verbrandingsmotor. Daarom maken alle bedrijven nu ineens elektrische auto's, omdat ze tot de laatste seconde hebben gewacht, want dat doet iedereen. Ze moeten dingen repareren of er valt niets te repareren.
Je kreeg veel bijval in 2009 voor de film Big Fan, en je zou kunnen stellen dat er overeenkomsten zijn tussen je personage in die film, "Paul uit Staten Island", en Chuck in I Love My Dad. Het zijn allebei jongens die niet in de realiteit passen, in bepaald opzicht, en ze zijn allebei triest op hun eigen manier. Is dat eerlijk?
Ze zijn allebei teleurgesteld in de realiteit omdat ze hen niet moeiteloos heldhaftig en gelukkig maken. Ze zijn beledigd dat je een beetje moet werken aan geluk, en ik denk niet dat ze die eigenschap ooit leren.
We kennen allemaal die jongens, en ze zijn echt zo triest, omdat het in zekere zin voelt alsof het schip voor hen heeft gevaren, en toch hebben ze nog tientallen jaren van hun leven te leven. Je vraagt je af of ze er ooit achter zullen komen.
Ik hoop echt dat ze dat doen.
