Το 2012, ο θρυλικός λογαριασμός του Twitter @horse_ebooks έγραψε στο Twitter: "Όλα συμβαίνουν τόσο πολύ". Παρά το γεγονός ότι άγγιζε τα όρια της ανοησίας, το μήνυμα αποτύπωσε μοναδικά το αίσθημα της εξάντλησης που προκύπτει από την προσπάθεια να συμβαδίσει κανείς με τον κατακλυσμό των εισροών που απαιτούν καθημερινά την προσοχή του. Σε αυτό το σημείο της χαοτικής παραίτησης μπαίνει το Everything Everywhere All at Once για να προσφέρει διαύγεια.
Το Everything Everywhere, το τελευταίο έργο του σκηνοθετικού διδύμου Daniels (Swiss Army Man), επικεντρώνεται στην Evelyn (την οποία υποδύεται σε δεκάδες εκδοχές η Michelle Yeoh), μια γυναίκα που προσπαθεί απλώς να υποβάλει τους φόρους της για να διατηρήσει σε λειτουργία το πλυντήριο που διατηρεί με τον σύζυγό της, Waymond (Ke Huy Quan). Η κόρη της, Joy (Stephanie Hsu), θέλει να φέρει τη φίλη της στο πάρτι γενεθλίων του ηλικιωμένου πατέρα της Evelyn (James Hong), ο οποίος είναι παλιομοδίτης και δεν θα εγκρίνει τη σχέση τους. Όλο αυτό το διάστημα, ο Γουέιμοντ παλεύει να βρει το χώρο να πει στην Έβελιν ότι θέλει διαζύγιο. Είναι φρενήρη η αφήγηση, αλλά ταυτόχρονα ξεδιπλώνεται σαν μια απόλυτα σχετιζόμενη ιστορία για το χάος της ζωής και την αίσθηση ότι σε τραβάνε προς χίλιες κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Και τότε το πολυσύμπαν ανοίγει.
Οι ιστορίες για πολυσύμπαντα είναι αμέτρητες στη λαϊκή κουλτούρα. Για απόδειξη, δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πέρα από το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. (Κατά ειρωνεία της τύχης, οι Daniels - Daniel Kwan και Daniel Scheinert - απέρριψαν την ευκαιρία να δουλέψουν στο Loki, το οποίο ασχολείται σε μεγάλο βαθμό με τις δυνατότητες των πολυσύμπαντων). Σπάνια όμως εξερευνώνται τόσο σε βάθος και με τόσο νόημα όσο στο Everything Everywhere. Η εξόρμηση της Έβελιν στο πολυσύμπαν της δίνει προοπτική, μια ευκαιρία να συμφιλιώσει τη βαρετή δουλειά της, τον κλαψιάρη σύζυγο και την ενοχλητική κόρη της με εκδοχές της ζωής της στις οποίες είναι σεφ χιμπάτσι, σταρ του κινηματογράφου και - σε μια ανατροπή - ένας κυριολεκτικός βράχος. Η ταινία των Kwan και Scheinert, η οποία είναι εξίσου ψυχολογική και επιστημονική φαντασία, φτάνει όλα αυτά στα συναισθηματικά και λογικά άκρα. Αλλά αντί να καταλήξει σε κάποιο μηδενιστικό συμπέρασμα, θέτει ένα πιο αισιόδοξο ερώτημα: Αν δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν συνέπειες, τότε γιατί να μην αγριέψουμε;
Ο παραλογισμός διατρέχει κάθε σκηνή. Η πλοήγηση στο πολυσύμπαν περιλαμβάνει την εκτέλεση ανόητων, τυχαίων ενεργειών, όπως το να τρως βάλσαμο για τα χείλη ή να δέχεσαι ένα βραβείο, και κάθε φορά που η Έβελιν ή ένα μέλος της οικογένειάς της παίρνει μια απόφαση, ένα άλλο χρονοδιάγραμμα διακλαδίζεται. Το θέμα είναι ότι φαινομενικά μικρές ή ασήμαντες αποφάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε ριζικά διαφορετικά αποτελέσματα. Σε όλη τη διάρκεια του "Όλα παντού", οι χαρακτήρες εκτελούν γελοίες ενέργειες προκειμένου να αποκτήσουν νέες ικανότητες, αλλά στο τέλος είναι οι μικροσκοπικές και απίθανες που τελικά αλλάζουν την πορεία του πάρτι που διοργανώνει η Έβελιν για τον πατέρα της. ,
Στην αρχή, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί η Έβελιν είναι απογοητευμένη με τη δουλειά της, τον σύζυγό της, την κόρη της. Αλλά αφού δει τους πολλούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η ζωή τους, τις αμέτρητες δυνατότητες για το ποιοι θα μπορούσαν να έχουν γίνει, αναδύεται μια βαθύτερη αλήθεια. Αν τίποτα δεν έχει σημασία, τότε το μόνο πράγμα που μπορεί να έχει σημασία είναι αυτό που επιλέγεις. Το πολυσύμπαν μπορεί να περιέχει άπειρη ποσότητα πόνου και σπαραγμού, αλλά περιέχει επίσης άπειρη ποσότητα δημιουργικότητας, πάθους, ομορφιάς και σύνδεσης,
Μέσα από αυτόν τον φακό, ο ίδιος ο κυνισμός μετατρέπεται σε μια ακόμη επιλογή. Δεν είναι αφελές ή ανίδεο να επιλέγεις να εκτιμάς τις μικρές στιγμές, τις μικρές πράξεις καλοσύνης. Σε έναν κόσμο όπου τόσα πολλά μπορούν να μοιάζουν ασήμαντα, η επιλογή της σκληρότητας ή της απελπισίας δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την επιλογή της καλοσύνης και της ενσυναίσθησης. Αν μη τι άλλο, η επιλογή της καταστροφής απλώς επιταχύνει την εντροπία.
Το Everything Everywhere δεν απορρίπτει απλώς τον κυνισμό, αλλά τον αντικρούει. Και αυτή ίσως είναι η πιο καθοριστική του αξία. Η ταινία παίρνει την έννοια του άπειρου πολυσύμπαντος - και κατ' επέκταση την τεράστια, συντριπτική φύση των δικών μας εμπειριών - και την εξετάζει τόσο κριτικά όσο και με συμπόνια. Κατά καιρούς, κυριολεκτικά, κοιτάζει στο κενό και δεν ανοιγοκλείνει τα μάτια καθώς το κενό κοιτάζει πίσω.
